Siódmy koktajl.

Gdybym jeszcze umiał się śmiać
To bym chciał umrzeć tu ze śmiechu i to nie raz
Nawet chciałbym uciec stąd
Tylko dokąd, dokąd tu uciekać?

Znów poranek, znów autobus. Czuję się sam i - in fact - jestem sam. Głowa mnie boli w ramach ostrożnego wspomnienia wczorajszego popołudnia u Blejka. Jestem niedospany, zmęczony, wkurwiony. Jest mi nie teges na świecie, bardzo nie teges. Dziś po pracy Znów idę do Blejka tłumić wszystko. W niezastąpionym towarzystwie Blejka i Moniki.

Mam jebanego kaca.

Nastawiasz się negatywnie. Racjonalnie, ale negatywnie.

Słowa, które dostałem od Blejka przy dłuższej rozmowie o źróde mego gównianego nastroju. Czeka mnie naprawdę ciężka rozmowa. Może w czwartek, może za tydzień z hakiem. Ale jest niezbędna. Nigdy nie ma łatwo, prawda? Zresztą, mam obiecany wpierdol jak jej nie przeprowadzę, toteż cięzko inaczej.

Nie mam już sił na nic. Opadłem do końca. W piątek robie kontrolowane spieprzenie z domu na trzy dni. Całe szczęście, że NMX zgodził się mnie przyjąć. Uciekam przed problemami, przede wszystkim i najbardziej hipokryzją, przed niektórymi ludźmi na których po ludzku nie mam ochoty. I uda mi się uciec. A co później? Czas pokaże.

Ciężko mi się pisze z taką głową, toteż pozwolę sobie już zakończyć. Pieprzyć to wszystko.


nikisaku